கற்றலின் இனிமை

 தமிழறிஞர் மா. கண்ணப்பன் அவர்களுடன் இன்று உரையாடும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அவர் அவருடைய நண்பராகிய பேராசிரியர் தேசிகனார் பற்றிக் குறிப்பிட்டார்.

நான் பேராசிரியர் தேசிகனின் மாணவன் அவருடன் பலமுறை பல்வேறு இலக்கிய விவாதங்களை நடத்தி இருக்கிறேன் என்று சொன்னேன்.

அதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டாக திருப்பாவை பற்றிய இந்த செய்தியை சொன்னேன்.

பேராசிரியர் தேசிகனார் அவர்கள் ஒரு நாள் வகுப்பறையில் பாடம் நடத்தும் போது கீழ்கண்ட பாடலை குறிப்பிட்டார்

ஆடை உடுப்போம் அதன் பின்னே பாற்சோறு 

மூட நெய் பெய்து முழங்கை வழி வார 

கூடி இருந்து குளிர்ந்தேலோ ரெம்பாவாய் 

அப்போது முதலாண்டு மாணவனாகிய நான் உடனே எழுந்து 

நெய் உண்ணோம் பால் உண்ணோம் நாட்காலே நீராடி 

மையிட்டு எழுதோம் மலரிட்டு நாம் முடியோம் செய்யாதன செய்யோம் தீக்குறளை சென்றோதோம்

என்ற திருப்பாவை பாடலை குறிப்பிட்டு இது ஆண்டாளிடம் உள்ள முரண்பாடு இல்லையா என்று கேட்டேன்.

பேராசிரியர் தேசிகனார் எவ்வளவு பெரிய தமிழறிஞர் என்பதை அந்த வினாடியில் எனக்குப் புரிய வைத்தார்.

நீ சொல்லிய  பாடல் திருப்பாவையில் எத்தனாவது பாடல் என்று கேட்டார். இரண்டாவது பாசுரம் என்று சொன்னேன்.

நான் குறிப்பிட்ட பாடல் 27வது பாசுரம்.

 நீ சொல்லியது பாவை நோன்பின் தொடக்கத்தில் நோன்பு தொடங்கும் போது எதையும் உண்ணக்கூடாது  இறை நினைவோடு இருக்க வேண்டும்.

ஆனால் நோன்பு முடியும் போது இறைவன் வழங்கும் சன்மானமாக புத்தாடைகளும் நல்ல உணவும் பெறுவோம் என்று தான் ஆண்டாள் சொல்கிறாள். இதில் எந்த முரண்பாடும் இல்லை என்றார் அவர். 

அன்று அந்த வகுப்பில் சுமார் 100 மாணவர்கள் எங்கள் விவாதத்தை பார்த்து பிரமித்து போய் அமர்ந்திருந்தார்கள்.

அப்போது நகரின் மையத்திலிருந்து கல்லூரிக்கு சைக்கிளில் தான் சென்று வருவோம். அவர் கை நிறைய புத்தகங்களை அள்ளிக்கொண்டு நடந்து வருவார். ஒருநாள் கல்லூரி வாசலில் அவரை பார்த்ததும் கீழே இறங்கி வணக்கம் தெரிவித்து அவரிடம் பேசிக்கொண்டே கல்லூரிக்கு நடந்து சென்றோம்.

நீ எங்கிருந்து வருகிறாய் எப்படி வருகிறாய் என்றெல்லாம் கேட்டார். நகரில் இருந்து தார்ச்சாலை வழியாக நேராக வருகிறேன் என்று சொன்னேன். (அப்போது பெரியார் சிலையிலிருந்து மணலில் இறங்கி வரும் குறுக்கு சாலை இருந்தது.)

குறுக்கு வழியில் வந்தால் விரைந்து வந்து விடலாம் அல்லவா என்று கேட்டார். இல்லை ஐயா முள் குத்தினால் தள்ளிக் கொண்டு வர வேண்டும் எனவே நான் நேர்வழியில் தான் எப்போதும் வருவேன் என்று சொன்னேன். உடனே சிரித்து விட்டார். என் தோள்களை தட்டிக் கொடுத்து நல்ல மாணவர்களின் நல்லாசிரியன் என்ற பெருமிதம் எனக்கு எப்போதும் உண்டு என்று சொன்னார்.

இதெல்லாம் வாழ்வில் மறக்க முடியாத நிகழ்வுகள்.

 நான் கணினி பயன்பாட்டியல் துறையில் துறைத் தலைவராக இருந்தபோது நடந்த நிகழ்வு இது. 

ஒரு நாள் நான் வகுப்பு முடித்து வெளியே வந்தபோது அந்த வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்த ஒரு முஸ்லிம் பெண் வேகமாக வெளியே ஓடிவந்தாள். சார் உங்களிடம் சில விஷயங்களைப் பேச வேண்டும் அனுமதிப்பீர்களா என்று கேட்டாள்.

என்னமா என்ன பிரச்சினை என்று கேட்டேன். தன்னை ஒரு முதுநிலை வரலாற்று மாணவன் (அவனும் முஸ்லிம்) தினமும் கல்லூரிக்கு வரும் போதும் போகும் போதும் தொடர்ந்து வந்து தொல்லை கொடுப்பதாகவும் இது தாங்கமுடியாத  மனத்துயரை அளிப்பதாகவும் சொன்னாள்.

காலையில் வீட்டிலிருந்து  கல்லூரி வரைக்கும் மாலையில் கல்லூரியிலிருந்து வீடு வரைக்கும் தினமும் அவன் என்னைப் பின் தொடர்கிறான் என்று சொன்னாள்.

உங்க அப்பாவிடம் இதுபற்றி பேசினாயா என்று கேட்டேன்.

இல்ல சார் அப்பா கிட்ட பேச முடியாது இந்தப் பிரச்சனை பற்றித் தெரிந்தால் உடனே அவர் என் படிப்பை நிறுத்தி விடுவார். கல்லூரிக்கு போக வேண்டாம் என்று சொல்லி விடுவார் என்று கண் கலங்கினாள்.

எனக்கு மிகவும் சங்கடமாக இருந்தது. சரிம்மா என்ன செய்யலாம் என்று பார்க்கலாம் என்று அவளை அனுப்பிவிட்டு நேராக வரலாற்றுத் துறைக்கு சென்றேன். துறைத் தலைவரான எனது நண்பர் பாட்ஷா அப்போது நீண்ட விடுமுறையில் இருந்தார்.

எனவே பிற ஆசிரியர்களிடம் பேசினேன். 

அந்தப் பெண்ணின் பிரச்சினையை சொன்னேன். உங்கள் மாணவரை நல்வழிப்படுத்தி இவளது வழியில் குறுக்கிடாமல் இருக்க வேண்டும் என்று  கேட்டுக்கொண்டேன். அந்த ஆசிரியர்கள் மிகவும் ஆறுதலாகப் பேசினார்கள். அந்த மாணவன் எங்கள் கட்டுப்பாட்டில் தான் இருக்கிறான். நாங்கள் பார்த்துக் கொள்கிறோம் என்று உறுதி அளித்தார்கள்.

அதன்பிறகு நான் கல்லூரி முதல்வரையும் சந்தித்து நடந்த எல்லாவற்றையும் சொன்னேன்.

அந்த மாணவன் அதன்பிறகு ஒடுங்கி விட்டான். சில நாட்கள் கழித்து அந்தப் பெண்ணை அழைத்து விசாரித்தேன். இப்போது அவன் பின்தொடரவில்லை என்று சொன்னாள்.

சில மாதங்கள் கழித்துத் துறைத் தலைவர்கள் கூட்டம் நடந்த போது கல்லூரி முதல்வர் இது பற்றிக் குறிப்பிட்டார்.

எல்லாப் பிரசினைகளையும் முதல்வர்தான் தீர்க்க வேண்டும் என்று நினைக்காமல் தானே நடவடிக்கை எடுத்து பிரசினையைத் தீர்த்து விட்டு எனக்குத் தகவல் தெரிவித்தார் என்று அவர் தனது மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்தினார்.