கற்றலின் இனிமை

பொதுவாக மக்களால் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட கருத்துக்களைப் பற்றிப் பேசுவது எளிது. ஆனால் அந்தக் கருத்துக்களுக்கு எதிராகப் பேசுவதென்றால் அது ஒருவனது நம்பிக்கைகள் சார்ந்ததாகவோ அனுபவ அறிவு சார்ந்ததாகவோ இருத்தல் வேண்டும். தன் கூற்றில் திட நம்பிக்கைகளற்ற ஒருவன் பொதுக்கருத்துக்கு எதிராகப் பேசுகிறான் என்றால் அது ஏளனத்துக்கு இடமாகக் கூடும்.

ஆயினும் பொதுக்கருத்துக்கு உடன்பட்டவர்களால் அல்ல.. எதிர்க்குரல் கொடுத்தவர்களால்தான் மிகப்பெரும் சமூக மறுமலர்ச்சி ஏற்பட்டு வந்துள்ளது.

புதுக்கவிதை என்பதே எல்லோராலும் ஏற்றுக் கொள்ளத் தக்க கவிதை வடிவம் என்று கருதப்படும் காலக்கட்டத்தில் ஒருவன் மரபுக் கவிதை பற்றிப் பேசுதல் அறியாமையாலா, நம்பிக்கைகளாலா அல்லது வேறு ஏதாவது காரணம் உள்ளதா என்று நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.

முதலில் கவிதை என்பது என்ன? கவிதை உணர்வின் வெளிப்பாடு என்பதைப் பொதுவாக எல்லோருமே ஏற்றுக் கொள்கிறார்கள்.

இசை, ஓவியம் போலக் கவிதையும் ஒரு படைப்புக் கலை. கவிஞன் ஒரு படைப்பாளி. வீடு கட்டுபவனும் மரம் வெட்டுபவனும் உழுபவனும் நெய்பவனும் ஆகிய பிற தொழில் செய்பவனெல்லாம் பாட்டாளி. உழைப்பவனும் உளப்பூர்வமாக ஈடுபட்டு செயல்பட முடியும். ஆனால் அவன் ஒருபோதும் கலைஞனாக மாட்டான்.

கவிஞன் தன் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் முறையில் அது கவிதையாகிறது. அங்கே அறிவுக்குத் தரப்படும் இடத்தைவிட உணர்வுக்கே அதிக இடம்.

ஆனால் இன்று புதுக்கவிதை எழுதுவோர் தம்மை அறிஞர்களாகக் ‘காட்டிக் கொள்ள’ எழுதுவதாகத்தான் தெரிகிறது. உணர்வின் வெளிப்பாடு என்ற கருத்தெல்லாம் புதுக்கவிதைகளுக்குப் பொருந்தாது என்றே நான் நினைக்கிறேன்.

பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக நம் முன்னோர் தம் எண்ணங்களை உணர்வுகளைக் கவிதைகளாக வார்த்த போது அவை வாய்மொழியாகவே.. அடுத்தடுத்த தலைமுறைக்குக் கொண்டு செல்லத்தக்க நிலையில் பாடல்களாகவே அமைந்தன.

ஏடும் எழுத்தாணியும் கொண்டு எழுதுவது இடர்நிறைந்ததாக இருந்ததால் சுருங்கச் சொல்லவும், எழுதப்பட்ட ஏடுகள் மறைந்து போனாலும் கூட மக்களின் நினைவில் வழி வழியாகக் கொண்டு செல்லத்தக்க விதமாகவும் இசைப்பாடல் வடிவிலான கவிதைகள் உருவாயின.

இசைப்பாடல் வடிவிலான கவிதைகளைப் படிப்பதும் இன்பம். அவ்வாறு படித்து நினைவில் வைத்தவற்றைத் திரும்பத் திரும்பக் கூறுதலும் இன்பம்!

கவிதைகளை இவ்வாறு ‘உரு’ ஏற்றி நினைவில் கொண்டிருந்ததற்கு வேறு பயன்களும் இருந்தன: நினைவாற்றல் வளர்ச்சி; நினைவாற்றல் வளர்ச்சியால் அறிவு வளர்ச்சி!

இன்று தமிழகக் கல்வி முறையின் மிகப் பெரும் சவால் மாணவர்களிடம் நினைவாற்றல் போதாமை. பள்ளிக் கல்வி தொடங்கிக் கல்லூரி வரை மாணவர்கள் உரை நூல்களையும் வினா விடைகளையும் ‘நண்பர்களையும்’ ‘துணைவர்களையும்’ மனப்பாடம் செய்து மண்டை காய்ந்து போகின்றனர். பயன்தான் ஒன்றுமில்லை; அவர்களின் அறிவு வளரவேயில்லை.

ஆனால் இதே மாணவர்கள் சிறு வயது முதல் தமிழ்க் கவிதைகளை .. ஆத்திசூடி, கொன்றைவேந்தனில் தொடங்கி .. நல்வழி, நன்னெறி, மூதுரை எனத் தொடர்ந்து.. திருவாசகம், தேவாரம், திவ்வியப்பிரபந்தம் என உணர்ந்து .. பாரதி பாரதிதாசன் கண்ணதாசன் வரை மனப்பாடம் செய்திருப்பார்களேயானால் அவர்கள் நினைவாற்றல் மிக்கோராய் விளங்கியிருப்பர். கற்றல் இவ்வளவு கொடுமையாய் இருந்திருக்காது.

தமிழறிஞர் தமிழண்ணல் அவர்களை நான் நேரில் கண்டதில்லை. ஆயினும் துரோணருக்கு ஏகலைவனைப் போல் அந்த மேதைக்கு நானும் ஒரு மாணவன். அவரது எழுத்துக்களைத் தேடித்தேடிப் படிப்பதும் பொன்னே போல் போற்றலும் என் வழக்கம்.

அவரது அறிவாற்றல் மட்டுமல்ல பண்பு நலன்களும் என்னை ஈர்ப்பன. எதையும் எதிர்ப்பதை விட, வெறுப்பதை விட நாம் சரியென்று நினைப்பதை முழுமனதோடு செய்ய வேண்டும் என்ற பாங்கில் அவர் ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார். (“ஆச்சி வந்தாச்சு” சமூக மாத இதழ் மே 2004) அதிலிருந்து சில வரிகள்:

“ஒளிமயமான எதிர்காலத்திற்கு”
தமிழண்ணல்

“திருக்குறளைப் பொருளுணர்ந்து படிக்க வேண்டும். “சொல்லிய பாட்டின் பொருளுணர்ந்து சொல்லுவார்” என்பார் மாணிக்கவாசகர். நம் குழந்தைகளைத் திருக்குறளை ஒப்பிக்கும்படி பழக்குகிறோம். அது நல்ல பழக்கம். ஆனால் பெரியவர்கள் குறளின் பொருளைப் பலமுறை நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும். ஒன்றைத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லுதல், திரும்பத் திரும்ப நினைத்தல், திரும்பத் திரும்பச் செயல்படுத்த முயலுதல் .. இவையே உருவேற்றுதல் ஆகும். இதைச் ‘ஜெபம்’ என்றும் ‘பாராயணம்’ என்றும் வடமொழியில் கூறுவர். தமிழில் ‘உரு’வேற்றுதல் என்பது மிக அழகான, பொருள் பொதிந்த சொல். ‘உரு’வாகிறது அது; பலமுறை .. நூற்றி எட்டு முறை .. ஆயிரத்து எட்டு முறை சொல்லுங்கள். எழுதுங்கள். நீங்கள் நினைப்பது முதலில் மனத்தில் ‘உரு’வாகும் பிறகு வாழ்க்கையில் உருவாகும். அதனால் நினைத்ததை அடைவீர்கள்.

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
தமிழில்தான் எண்ண வேண்டும்; தமிழில்தான் இறைவனை அருச்சிக்க வேண்டும். தமிழில் சொன்னாலே அது விளங்கும். இதில் நாம் யாருக்கும் பகையில்லை; எந்த மொழிக்கும் பகையில்லை.
.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

இறைவனை நாமே போற்றிகள் பாடி அருச்சிக்க வேண்டும். நாமே பாடி மகிழும் போது தான் இறைவனுக்கும் நம் உயிருக்கும் ஒரு தொடர்பு ஏற்படும்.
.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

இவ்வாறு செய்தால் நாம் திருவாசகம், தேவாரம், திருமுறைகள், திவ்வியப் பிரபந்தம், திருப்புகழ் போன்றவை தொடங்கி பாரதியார், பாரதிதாசன், கண்ணதாசன் வரை நாமே மனப்பாடம் செய்கிற பழக்கம் வரும். இது நம்மைப் பார்த்து நம் குழந்தைகளுக்குப் போய்ச் சேரும். உலகிலேயே மிகமிகக் கூடுதலான பக்திப் பாடல்களைக் கொண்டது தமிழ்மொழி ஒன்றேயாகும். அதைப் பாடிப் பரவி உலகெலாம் ஒலிக்கச் செய்வது நம் கடமையாகும்.”

புதுக்கவிதைகளாகிய குப்பைகளைப் பற்றி ஏதும் சொல்லாதது மட்டுமல்ல தாம் சொல்லுந்தரம் அவற்றுக்கில்லை என்பது போலப் புறக்கணித்து ஒதுக்கும் மாண்பு அவருடையது.

தமிழண்ணல் கூறும் தமிழ்ப் பாடல்களை மனப்பாடம் செய்யும் வழிமுறையை நான் தொடக்க நிலைப் பள்ளியில் படித்த போது என்னுடைய ஆசிரியர் ஒருவர் எனக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தார். அது முதல் தமிழ்ப் பாடல்களைத் தேடித் தேடி நான் மனப்பாடம் செய்தேன். அதனால் அளப்பரிய பலன்களைப் பெற்றேன்.

இந்த வலைப்பதிவில் நான் குறித்துள்ள கவிதைகள் அனைத்தும் என் நினைவில் உள்ளவையே அன்றி எந்த நூலையும் பார்த்து எழுதியவையல்ல.

அதுமட்டுமல்ல. எனது பட்டப் படிப்பிலும் முதுநிலைப் படிப்பிலும் பக்கம் பக்கமாக எழுத வேண்டிய எத்தனையோ சமன்பாடுகளை .. கணிதக் குறியீடுகளை எனது வகுப்புத் தோழர்கள் பலமுறை படித்தும் எழுதியும் பார்த்து அதன் பிறகு தேர்வு நாளில் மறந்தும் கூடப் போனதுண்டு. அவற்றையெல்லாம் நான் ஒரு முறை.. ஒரே ஒரு முறை பார்த்து விட்டுத் தேர்வில் தவறின்றி எழுதியிருக்கிறேன். அந்த அளவு நினைவாற்றலை வழங்கியது எனது தமிழ் ஆர்வமும் நான் படித்து மனப்பாடம் செய்த கவிதைகளும் என்று நம்புகிறேன்.

இன்றும் கூட எந்த உன்னத அறிவியல் கருத்துக்களைக் கேட்டாலும் அதன் உமியை உரிந்து உட்கருத்தை உணரும் திறனும் அதை எளிய உவமைகட்கு உரித்தாக்கிப் புரிந்துணரக் கூடியதாக்கும் தன்மையும் தமிழ் எனக்களித்த வரம் என்று நினைக்கிறேன்.

“யாம் பெற்ற இன்பம் பெறுக இவ்வையகம்” என்றொருவன் நினைத்தல் நியாயமில்லையா?

மரபில் எழுதப் பட்டவையெல்லாம் கவிதையா? குப்பைகள் இல்லையா என்று கேட்கிறார்கள்.

மரபு நடையிலும் குப்பைகள் வரலாம். அவை காலத்தால் ஒதுக்கித் தள்ளப்படும்.

ஆனால் காலத்தை வென்று நிற்கும் மரபு நடையையே நம் அறியாமையால் புறக்கணித்தல் என்ன நியாயம்?